Fotovriendjes

Vanaf het moment dat ik de beroepsopleiding aan de fotovakschool heb afgerond maak ik deel uit van een gezelschap fotografen dat zich, heel fraai, een fotografencollectief noemt. We hebben er zelfs een naam voor bedacht: Fotomaten. We zijn momenteel met zeven vakgenoten in dit collectief verenigd. Natuurlijk houden we dit met elkaar ook in stand voor de gezelligheid. Maar de doelstelling is wel een stuk ruimer. Het is er ons om te doen elkaar verder te helpen bij onze ontwikkeling in het vak van fotograaf. We vertellen elkaar over allerlei technieken die we toepassen, scholen elkaar daar in bij en organiseren bijeenkomsten waar andere fotografen ons iets komen bijbrengen van hun vaardigheden. Verder vervangen we elkaar als dat nodig is en vervullen we met een of meerdere collega's opdrachten als dat een beter product oplevert.

Afgelopen week zijn we naar Amsterdam getogen om daar een aantal foto-exposities te bezoeken. Ook het kijken naar het werk van anderen helpt bij het verbeteren van je eigen werk. We bezochten FOAM en Huis Marseille, allebei aan de Keizersgracht (als je op de naam hiervoor klikt ga je naar de site van deze musea).

In FOAM waren drie exposities. Er hing werk van Bertien van Manen en van Nina Poppe. Daarnaast is een selectie van foto's die eerder in New York Time Magazine hebben gestaan. Vooral de laatste expositie is ons goed bevallen. Behalve dat we prachtige foto's zagen werd er veel achtergrondinformatie gegeven. Zeer informatief en leerzaam.

In Huis Marseille is tot 3 juni werk van Guy Tillim te bekijken. Ook dat bleek zeer de moeite waard.

Ik ga jullie hier niet een uitvoerige recensie geven van wat we zagen. Als je eens in Amsterdam bent loop dan eens binnen bij een of bij beide musea. Het is meer dan de moeite waard.

Natuurlijk maakten we zelf ook wat foto's Maar dat heeft bij ons op dit soort dagen een niet veel andere bedoeling dan bij amateurfotografen. Iets vastleggen om een tastbare herinnering aan een fijne dag te hebben. Dan kunnen we later nog eens terug kijken en herinneringen ophalen. Ook dat is een van de functies van fotografie. Een belangrijke functie, ook voor ons. Op dit soort dagen sleep ik niet allerlei ingewikkelde apparatuur mee. Te zwaar en te veel van het goede. Mijn Canon G1x gaat in de rugzak en daar redden we ons deze dag mee.

Hieronder een paar van de foto's in Amsterdam maakte.

Prachtig land toch

Nederland heeft seizoenen waarin de weersomstandigheden behoorlijk verschillen. Ik ben niet een van de Nederlanders die daar voortdurend over klaagt. Voor mij is het prachtig om al die verschillende seizoenen te beleven. Natuurlijk vind ik het 's-winters ook weleens te koud en het voorjaar hoeft van mij niet doorlopend nat te zijn. Al te vaak forse stormen in de herfst en temperaturen boven de 30 graden in de zomer verleiden mij ook weleens tot commentaar. Maar klagen: je zult mij dat zelden horen doen.

Sterker nog, zonder dit klimaat, en dan vooral de afwisselingen daarin, zou ik me niet erg in mijn sas voelen. Altijd warm? Ik moet er niet aan denken. Altijd koud? Niks voor mij. Laat maar komen: op tijd een regenperiode, een hittegolf van niet al te lange duur, sneeuwstormpje op zijn tijd, tijdje kwakkelweer. Allemaal prima.

Over het voorjaar van dit moment heb ik al van alles horen opmerken. Te koud en te nat hoor je nog het allermeest. Maar dan kijk ik naar buiten of ben ik buiten en zie ik het verse groen, de opengaande rododendrons, de vrolijke viooltjes, de woekerende lelietjes van dalen, de vergeet-mij-nietjes, de felle kleuren van de tulpen, de bloesem aan de fruitbomen enz. enz. en dan denk ik: te koud, te nat? Kijk naar de ontluikende natuur en geniet. Dat is allemaal mogelijk omdat we dit klimaat hebben.

Zo dadelijk is er weer een prachtige zonsondergang en morgen? We zullen zien wat het dan wordt maar ook dan is er vast weer van alles om van te genieten.

Voor iedereen die dit leest ben ik nog even de tuin in gelopen en deze akelei vastgelegd. Geniet er van.

Kleine camera lukt ook

Vorige week zijn we, Suze en ik, naar Praag geweest. We waren daar al eerder maar dat is ondertussen bijna vijfentwintig jaar geleden. Het communisme was nog maar net naar de historie verwezen. Ook toen was Praag al een prachtige stad. Historische gebouwen, volop cultuur en prachtig weer. We sliepen toen in een flat met een toilet die niet wenste door te spoelen. Wat dat betreft een lastig verblijf. De kinderen waren mee en dat is met pubers niet het allerbeste idee wat je kunt hebben. Maar we vonden het wel een mooie stad.

Gingen we de eerste keer met de auto, deze keer kozen we voor het vliegtuig. Bij treinen heeft men het altijd over wachttijden en vertragingen, maar op je vlucht wachten duurt wel even wat langer. Wat een gedoe altijd op die vliegvelden. Maar als je eenmaal aan het vliegen bent gaat het natuurlijk wel snel.

Ook nu weer prachtig weer en de stad is zeker veranderd. Niet de bezienswaardigheden, maar de verwesterlijking is er goed te merken. Ook het toerisme is enorm toegenomen. De prijzen vielen ons erg mee. Voor ongeveer 50 euro eet je er voortreffelijk, inclusief prima wijn.

Normaal sleep ik een volle tas fotoapparatuur mee. Deze keer wilde ik dat anders doen. Nog maar kortgeleden heb ik me een Canon Gx1 aangeschaft. Een 'compact'camera maar wel met een een grote sensor. Geen verwisselbaar objectief maar wel een prima 15-60mm lensje. Omgerekend is dat 30-180mm. Prima voor stadsfotografie. Voor mij heel belangrijk: je kunt ermee in RAW fotograferen. JPG kan ook maar dat ben ik  niet gewend. Ik heb graag een maximale zeggenschap over mijn eigen foto's. En het resultaat is me goed bevallen. Ik ben nog volop bezig met het bewerken van de gemaakte foto's en ze moeten ook nog in een album, maar een paar kan ik er hier al laten zien.

 Prachtig licht op de huizen aan de oever van de Moldau (Vltava)

Dit soort weer. Niks te klagen.

De Moldau toen het even iets bewolkt was.

Ongetwijfeld ga ik hier binnenkort nog meer foto's plaatsen.

Flitsen moet je gewoon doen

Vorige week heb ik een workshop die ik verzorgde afgesloten. Het onderwerp was flitstechnieken. Voor alle deelnemers gold dat ze weinig of geen gebruik maakten van hun flitser omdat ze de resultaten daarvan niet mooi vonden. Het vraagt ook wel enige technische kennis en goede oefening om bevredigende flitsfoto's te maken.Vaak is het eindresultaat een 'platgeflitste' foto. Ieder nuancering is uit het gefotografeerde verdwenen omdat de flitser op volle kracht en recht vooruit wordt gebruikt. En dat terwijl het ook heel anders kan. De hoeveelheid licht kan worden ingesteld, de hoek waaronder wordt geflitst kun je veranderen, je kunt flitslicht reflecteren en wat al niet meer. Vooral de moderne flitsers kennen in combinatie met spiegelreflex- of systeemcamera's verrassend veel instelmogelijkheden.

Ingeflitst met vermindert flitsvermogen van rechts en gebruik van een reflectiescherm

 

De workshop besloeg drie avonden. In die avonden hebben we het heel veel gehad over wat licht nu eigenlijk doet. En ook hoe je (flits)licht kunt gebruiken om tot een boeiende foto te komen. Behalve de theorie hebben we geoefend. Deels door opdrachten die de deelnemers thuis moesten maken maar ook door ter plaatse wat flitstechnieken uit te proberen.

Zoals dat ook bij andere workshops het geval is hebben we ook nu met elkaar plezier gehad en reageerde de deelnemers heel positief op de inhoud van de workshop. Wat ik zo leuk vind aan lesgeven over fotografie is dat je al heel snel ziet dat de kwaliteit van de foto's die worden gemaakt al snel toe neemt. Vooral de resultaten van de thuisopdrachten laten de vorderingen goed zien. Het flitsen zal door de deelnemers in de toekomst zeker vaker toegepast gaan worden.

Ondertussen ben ik begonnen aan de voorbereiding van een workshop portretfotografie en ben ik begonnen met nadenken over de invulling van een workshop natuurfotografie. Die ga ik beiden nog voor de vakantieperiode verzorgen.

Mooi experimenteerweer

Met 10 graden kun je niet zeggen dat het echt warm is. Maar met een trui aan en in de zon blijven zorgt er voor dat ik een lentegevoel heb gekregen. Idioot om nu binnen te blijven. Een goed moment om een test te doen met een objectief, lens zoals de meeste mensen zeggen, die ik heb kunnen lenen van een bevriende fotozaakeigenaar. Het is een super telezoom van Sigma met een brandpunt van maar liefst 150-500mm. Supertele noemen we dat als we interessant willen doen. Hij weegt niet echt weinig. Bijna twee kilo is een behoorlijk gewicht, zeker als je er langer mee dor de natuur gaat sjouwen. Misschien dat ik hem in september meeneem naar mijn workshop in de Pyreneeën.

Voor dit moment is het leuk om te onderzoeken of het mogelijk is een vogel goed op het plaatje te krijgen. Ik ben voor deze test in onze eigen tuin gebleven. Het wordt al moeilijker om vogels  in het vizier te krijgen omdat er al behoorlijk wat blad aan de bomen is gekomen. Ontluikende natuur overal. Op een tak van een notenboom  zag ik een aardig beestje zitten. Ik besloot dat die door mij vastgelegd zou gaan worden. Rustig bewegen moest er voor zorgen dat het vogeltje bleef zitten waar het zat. Dat deel van het experiment lukte heel erg goed. Kennelijk was het ook voor dit vogeltje een genoegen om in de zon te zitten.

Het is maar een experiment en het resultaat hoeft niet meteen een wereldfoto te zijn. Mooi scherp en leuke scherptediepte was eigenlijk de enige eis die ik aan het eindresultaat wilde stellen. En natuurlijk ook dat het vogeltje er op zou staan.

Na drie foto's met het resultaat naar binnen om op de computer te kijken wat het was geworden. Het viel niet tegen. Zoals gezegd, geen wereldfoto, maar een leuke registratie. Met 1/400 seconde als belichtingstijd, een lensopening van 9 en ISO 400 kwam de bijstaande foto uit dit testje. Ik voel me door deze lens uitgedaagd tot verdere uitprobeersels. Dat ga ik de komende dagen beslist ook doen. Nu even niet. Ik ga nog een uurtje lekker in de zon zitten lezen en dan mijn spulletjes inpakken die ik vanavond nodig heb voor de workshop flitslicht die ik vanavond ga verzorgen. Over die workshop zal ik binnenkort in dit blog ook iets schrijven.


P.S.: Pieter Limburg is die bevriende fotozaakeigenaar. Van Foto Horst. Zou ik nou korting krijgen als ik besluit die lens aan te schaffen?????

Moeilijk hoor, straatfotografie

Al vanaf het moment dat ik klaar was met mijn opleiding op de fotovakschool ben ik deel uit gaan maken van een fotografencollectief. Iets van elkaar leren, nieuwe fotografiemogelijkheden ontdekken, elkaar vervangen als er eens iets fout gaat en gezelligheid. Dat waren zo ongeveer de redenen om dit collectief te beginnen. We verzonnen er een naam voor en konden aan de slaag. Die naam werd Fotomaten.

Nog niet zo heel lang geleden hebben we een oud-docent van de fotovakschool gevaagd ons in te wijden in de kunst van de straatfotografie. Alle leden van ons collectief hadden wat schroom om hier mee aan de slag te gaan en waar je allemaal op moest letten was ons ook niet helemaal duidelijk.

Na een halve dag de theorie behandeld te hebben zijn we aan het fotograferen gegaan. Ik had er voor gekozen om in Eindhoven het door mij bedachte thema 'wachtende mannen' te gaan maken. Je weet wel: moeder de vrouw gaat de winkel in en vader de man zegt: "ik wacht hier wel even". Er staan er, als je er op let, best wel veel eenzaam voor winkels te staan. Het maken van de foto´s nam meer tijd dan ik had verwacht. Voor een paar foto's ben je al snel een halve dag in de weer. Is het beeld passend voor de serie die ik in mijn hoofd heb? Zijn de lichtomstandigheden goed? Kan ik fotograferen zonder dat het 'slachtoffer' me in de gaten heeft? Kan ik op de goede plek gaan staan? Dat soort dingen.

Maar uiteindelijk leverde het een leuke serie op. Ik kwam op 12 foto's. Drie daarvan laat ik hier zien zodat jullie een idee hebben wat mijn inspanningen hebben opgeleverd.

Het is niet echt 'mijn ding' maar het was wel heel erg leuk om deze serie te maken.

Wie zegt u? Bach zei ik.

Deze keer een Polaroidfoto. Vind ik leuk.

Het is nog een week voordat het Pasen is. Dat betekent dat nu de Goede Week is begonnen. Ik ben niet gelovig maar desalniettemin weet ik dat heel precies. De reden is dat ik een groot liefhebber van de muziek van Bach, Johann Sebastian, ben. Voor zijn muziek kun je me wakker maken. Vandaag, op  Palmzondag, waren we met vrienden in Naarden. We hebben daar de Mattheus Passion, uitgevoerd door de Nederlandse Bachvereniging, mogen meemaken. Dat was niet voor de eerste keer. De tel ben ik kwijt, maar ik denk dat we inmiddels boven de tien Naardense uitvoeringen zitten. Ieder jaar opnieuw is het een belevenis en de uitvoering dit jaar was een hele mooie. Het orkest en de zangers waren in topvorm. Vanaf de eerste noot tot de laatste hebben we genoten van dit meesterwerk, want dat is het. Ik weet dat niet iedereen deze muziek aanstaat. Sommige vinden het te lang, anderen kunnen de recitatieven niet waarderen, en weer anderen denken dat het hele zware muziek is waar je om het te kunnen beluisteren minstens het conservatorium voor gevolg moet hebben. Voor zover het jullie helpt om toch maar eens een keer te gaan luisteren: zulke muziek duurt nooit te lang, ook de recitatieven zijn prachtig, en zelfs ik, met geen enkele muzikale achtergrond, kan ruim drie uur lang genieten. We gaan nu al proberen om kaartjes voor volgend jaar te bestellen. Iets om nu al naar uit te kijken.

Vorige week was ik nog bij het concert van Paul McCartney in Amsterdam, in juli ga ik naar Paul Simon. Allemaal prachtig. Maar Bach.... Het blijft een klasse apart.

Dat ging niet slecht

Mijn eerste blog is goed gelezen. Dat geeft energie om een nieuw bericht te maken. Het bedenken waar het deze keer over zou kunnen gaan valt niet moeilijk. Als criterium voor de te openbaren gebeurtenissen is het volgens mij belangrijk dat het verder moet gaan dan iets dat alleen voor mij belangrijk is. Ongevaarlijk is zo'n criterium niet. Een mens kan zo maar denken dat iets belangrijk genoeg is om openbaar te maken. De lezer zou zich daarbij heel goed af kunnen vragen wat dat belang dan wel zou kunnen zijn. Maar ik waag het er toch maar op.

Gisteren reed in alle vroegte, nou ja, acht uur vind ik tegenwoordig vroeg, een transportauto met aanhanger bij ons voor. Vier stevige kerels stapte uit en begonnen meteen de aanhanger leeg te maken. Ze kwamen, en dat was niet onverwachts, zonnepanelen op ons dak plaatsen. Nog maar kort geleden hebben we besloten om die stap te zetten. Er werd een aantrekkelijk aanbod gedaan door de stichting Natuur en Milieu voor acht panelen en wat daar zoal aan elektronica bij blijkt te horen. Goed voor het milieu en het levert op termijn ook nog financieel voordeel op.

Onze verwachting was dat het een heel karwij zou zijn. Maar dat bleek heel erg mee te vallen. Nog voor één uur 's-middags konden we met verbazing zien dat onze elektriciteitsmeter niet rechtsom maar linksom draaide. We kregen geen stroom uit het elektrisch net maar stopte er stroom in. Een wonderlijk gezicht. Het werkt!

Vanmorgen belde de stichting Natuur en Milieu. Ze wilde graag weten hoe het was gegaan en of het goed was dat ze er op hun blog aandacht aan zouden besteden. Wij bleken de eerste te zijn waar deze actiepanelen zijn geplaatst. Zojuist heb ik snel een foto gemaakt van de panelen. Die willen ze in hun blog gebruiken. Maar uiteraard heeft mijn eigen blog de primeur.

Als je meer over deze actie willen weten kun je kijken op de site van Zon zoekt dak of bij de stichting Natuur en Milieu.

Waar begin ik nou weer aan

Is bloggen nog in? Geen idee eigenlijk. Wat me opvalt is dat je er al een tijdje amper nog iets over hoort. Kan natuurlijk aan mij liggen. Mogelijk verkeer ik in kringen die niet zo bloggerig zijn. Het kan natuurlijk ook zijn dat mijn blogantenne niet goed ingesteld staat. Hoe dan ook, ik ga een poging wagen om via dit medium mensen te bereiken. Nog wel even nadenken hoe ik die mensen zo ver krijg dat ze hier ook echt gaan lezen. Boeiend schrijven en vaak nieuwe blogs maken schijnt te helpen. We zullen zien.

Happy old man (portfolio)

Uiteraard doe ik dit niet om waar dan ook bij te horen. Ik zie het als een mogelijkheid om wat bekendheid te geven aan dingen waar ik mee bezig ben en die wellicht voor lezers interessant zijn. Wat dat dan is? Voor dit moment eigenlijk ordinaire reclame voor een workshop landschaps- en natuurfotografie die ik na de zomer ga geven in de Pyreneeën. In week 37, meer precies van 8 t/m 15 september in Ayet in de streek de Couserans. De Pyreneeënkenner Ton Joosten heeft daar een refuge waar geslapen en gegeten wordt en de dagen worden verder gevuld met de workshop. Natuurlijk besteden we aandacht aan de theoretische grondslagen maar er zal vooral veel worden gefotografeerd in dit prachtige gebergte. Werkende weg zullen we de fotografische vaardigheden van de deelnemers op een hoger plan brengen. Voor de kosten hoef je het niet te laten. Overnachtingen, ontbijt, een lichte lunch en een heerlijk diner én de workshop voor Euro 625. Wat nog voor de eigen rekening blijft is de reis en de de persoonlijke uitgaven. Er zijn nog plaatsen dus schroom niet je belangstelling aan mij bekend te maken. Uiteraard krijg je op verzoek meer informatie van me en inschrijven kan ook bij mij.